Oι κήποι της Ιαπωνίας
Είναι γνωστή η μαγεία που εκπέμπουν οι κήποι της Ιαπωνίας όλες τις εποχές του χρόνου. Το πάντρεμα των χρωμάτων, οι χίλιες αποχρώσεις, η ελεύθερη αλλά οργανωμένη παρουσία των βράχων και των βότσαλων που περιβάλλουν τα φυτά και τα δένδρα, καθώς και το υδάτινο στοιχείο, σε ταξιδεύουν σε κόσμους φανταστικούς, σε γεμίζουν γαλήνη, μυστήριο, σε φέρνουν κοντά στη φύση και σε κάνουν ένα μαζί της.
Οι κήποι της Ιαπωνίας, σε αντίθεση με τους γεωμετρικά οργανωμένους κήπους της Δύσης, εκφράζουν τη φύση όπως είναι, τα ρυάκια, τις λίμνες, τους λόφους, τους βράχους και την άμμο, με την καλλιτεχνική παρουσία των δένδρων και των φυτών. Οι οργανωμένοι κήποι αρχίζουν το 593 π.Χ. από τα Αυτοκρατορικά Ανάκτορα, την τότε πρωτεύουσα, τη Νάρα. Αργότερα, το 794 η πρωτεύουσα μετακινείται στο Κιότο και αρχίζει η περίοδος της δυναστείας Heian. Οι άρχοντες Fujiwara ανέπτυξαν την τέχνη και τον πολιτισμό. Ζούσαν σε πολυτελέστατα ανάκτορα που περιβάλλοντο από καταπληκτικούς κήπους.
Πολλά ποτάμια κατέληγαν στο Κιότο, που είναι ζεστό και υγρό το καλοκαίρι. Δημιούργησαν λοιπόν λίμνες, ρυάκια και μικρούς καταρράκτες ακόμη, δημιουργώντας την αίσθηση της δροσιάς. Σε κάποια από αυτά μπορούσες και να ψαρέψεις ακόμη, η να απολαύσεις τη φύση μέσα από μια βάρκα.
Αυτός είναι ένας τυπικός πέτρινος κήπος, ή ξηρός όπως συνηθίζουν να λένε, στην περιοχή του Κιότο. Η τεχνοτροπία αυτή παραπέμπει στον 12ο αιώνα. Τα αψεγάδιαστα σχήματα, δεν ξεφεύγει ούτε ένα μικρό βότσαλο από τους κύκλους που χέρι μαγικό έχει χαράξει, σε παραπέμπουν σε θεία παρέμβαση!
Πέτρινα μονοπάτια που οδηγούν στο Κιόσκι για την τελετή του τσαγιού ή στο Δάσος για να απολαύσεις τη μαγεία της φύσης.
Ο κήπος ανήκει στην τεχνοτροπία Τζόντο που αναπτύχτηκε τον 10ο και 11ο αιώνα. Είναι η περίοδος που οι Ιάπωνες αριστοκράτες υποκλίνονται στον Βουδισμό. Πίστευαν ότι η πίστη μπορεί να εξαφανιστεί στο πέρασμα των χρόνων και ότι το μόνο πράγμα που θα τους συνέδεε με το θείο ήταν η προσέγγιση στη γη.
Η τοξοτή γέφυρα που ενώνει με το νησάκι που βρίσκεται στο κέντρο της λίμνης είναι ένα ακόμη αγαπημένο θέμα των Ιαπωνικών κήπων.
Ο συγκεκριμένος κήπος ανήκει στην τεχνοτροπία Καϊγιού που αναπτύχτηκε τον 17ο αιώνα στην επαρχία Κουμαμότο. Χρησιμοποιούντο πέτρες με ιστορική σημασία και ωραία δέντρα σε μια προσπάθεια αναβίωσης σημαντικών σκηνών της ιστορίας. Πρωταγωνιστής ήταν πάντα η λίμνη. Στο είδος αυτό ανήκουν οι φημισμένοι τρεις μεγάλοι κήποι Καϊρακουέν, στην επαρχία Ιμπαράκι, Κενροκουέν στην πόλη Καναζαουά και Κoρακουέν στην πόλη Οκαγιάμα. Δημιουργήθηκαν με πρωτοβουλία αρχόντων της περιοχής. Αργότερα, υπήρξαν και ξένες επιρροές και υιοθετήθηκαν και άλλες τεχνοτροπίες, όπως το γκαζόν. Παράδειγμα αποτελεί ο εθνικός κήπος Σινζουκού στο Τόκιο.
